ယံုရမွာလား ဥပေဒဘက္ေတာ္သား

မေန႕ညက ၁၂:၁၀မိနစ္ပြဲကို သြားၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ေၾကာ္ျငာေတြၾကည့္ရင္းက စိတ္၀င္စားတာရယ္ အက္ဒြပ္ေနာ္တန္ဆိုတဲ့ မင္းသားကို သေဘာက်တာရယ္ေၾကာင့္ပါ။

ဇာတ္ကားတစ္ပုဒ္လံုးကို လံုးေစ့ပတ္ေစ့နားမလည္လုိက္ပါဘူး။ ညံ့ဖ်င္းတဲ့ အဂၤလိပ္စာအရည္အခ်င္းပိုင္ဆိုင္သူအျဖစ္ ကုိယ့္ကုိကိုယ္ အားမလိုအားမရျဖစ္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္အခုအခ်ိန္အထိ ၾကိဳးစားခ်င္စိတ္မရွိေတာ့လည္း ေပလယ်ာကံပစ္ထားလိုက္တာပါပဲ။

ေလာကၾကီးမွာ စည္းဆိုတာရွိပါတယ္။ သူ႕စည္းကိုယ့္စည္း လူ႕စည္းဘီလူးစည္း သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ရွိခဲ့မယ္ ဆိုရင္ အားလံုးသာယာအဆင္ေျပမွာပါ။ ထမင္းရည္ပူစည္းဆုိျပီး ထုပ္ဆီးတိုးကစားခဲ့ၾကတုန္းကလုိ စည္းဆိုတာ ရွိသင့္တယ္ေလ။ ဘာမဟုတ္တဲ့ ကေလးဘ၀ကစားပြဲကိုေတာင္ စည္းေက်ာ္မေက်ာ္ ျငင္းခုန္ၾကေသးတာ။ အခုလို ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟေတြျပည့္ေနတဲ့ တကယ့္ေလာကၾကီးမွာဆို ပိုဆိုးျပီေပါ့။ အဲဒီေတာ့ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းဆိုတာကို ဥပေဒသေတြျပဌာန္း ဥပေဒေဘာင္တြင္း ေအးခ်မ္းစြာေနထုိင္ေရးအတြက္ ေစာင့္ေရွာက္သူေတြက ဥပေဒဘက္ေတာ္သားေတြ အျဖစ္နဲ႕ေပါ့။

ဒါဆို ဥပေဒဘက္ေတာ္သားေတြက လူထဲကလူေတြပဲေနာ္။ သူတို႕လဲ လူသားအားလံုးပိုင္ဆိုင္တဲ့ အတၱဆိုတာေတြ တန္းတူပိုင္ဆုိင္ၾကမွာပါပဲ။ ဥပေဒဘက္ေတာ္သားေတြလည္း စည္း၀ိုင္းအျပင္ဘက္ကို ထြက္ႏုိင္တာေပါ့။ သူတို႕ထြက္သြားရင္ေကာ ဘယ္လုိလုပ္ရပါ့။ တကယ္လဲ အျပင္မွာ ဥပေဒခ်ိဳးေဖာက္ေနတဲ့ ဥပေဒဘက္ေတာ္သားေတြ ရွိပါတယ္။ ေနာက္လည္း ရွိဦးမွာပါ။ ဘာျဖစ္လို႕လည္းဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕အားလံုး လူသားဆန္ၾကလို႕ပါ။

သာမန္ျပည္သူျပည္သားတစ္ေယာက္ ဥပေဒခ်ိဳးေဖာက္ခဲ့တယ္ဆုိရင္ အေရးယူအျပစ္ေပးသင့္ သေလာက္အျပစ္ေပးခဲ့တယ္။ ဥပေဒဘက္ေတာ္သားေတြ ခ်ိဳးေဖာက္ခဲ့ရင္ေကာ။ ဒီထက္ျပင္းထန္တဲ့ အျပစ္ေပးမွုေတြေပးသင့္တယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္တို႕ မတရားရာမ်ားၾကေနမလား။ ဥပေဒကိုနားလည္တဲ့ သူေတြ လက္တစ္လံုးျခားနဲ႕လုပ္ေနၾကတာကို က်ေနာ္တုိ႕ ရပ္ၾကည့္မေနသင့္ဘူးထင္တယ္ေနာ္။ နားမလည္တဲ့ သာမာန္လူတစ္ေယာက္ အျဖစ္နဲ႕ နားမလည္စြာ ရပ္တည္ေနခဲ့တာက ေနသားက်ေနျပီ။

ျပီးေတာ့ ေက်ာသားရင္သားမခြဲျခားဘဲ ရွိသင့္တဲ့ ဥပေဒ။ တကယ္ကိုလိုအပ္ပါတယ္။ ငါ့သမီးမုိ႕ ငါ့သားမုိ႕ ငါ့မ်ိဳးငါ့ေဆြမို႕ ဆုိတဲ့ အရာေတြနဲ႕ ဥပေဒကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရမယ္ဆုိရင္ တစ္ေယာက္ တစ္ဥပေဒျဖစ္ေနမွာေပါ့။ အက္ဒြပ္ေနာ္တန္ရဲ့ ရပ္တည္မွုကို ခ်ိန္ထိုးၾကည့္သင့္တယ္။ ဒီလိုရပ္တည္မ်ိဳးမွာ က်ေနာ္ရပ္တည္ႏို္င္မယ္ဆိုတာ သိပ္မေသခ်ာဘူး။ စိတ္ဓါတ္ေပ်ာ့ညံ့စြာ မိသားစုဘက္က ရပ္တည္မိမွာစိုးတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီလိုအလုပ္မ်ိဳးကို မလုပ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။

ေနာက္ထပ္တစ္ခုက အေရွ႕မွာေတာ့ ေအးခ်မ္းေရးအတြက္ ထိန္းသိမ္းေနသလိုလိုနဲ႕ ေနာက္ကြယ္က ခ်ိဳးေဖာက္မွုေတြုပါ။ ဂ်င္မီရဲ့ ရက္စက္မွုအခန္းေတြ နဲ႕ သူခ်စ္တဲ့ မိသားစုနဲ႕ေနတဲ့ အခန္းေတြကို ယွဥ္ၾကည့္ရင္ တကယ့္ကို တစ္ကြက္စီေလ။ သူလိုခ်င္တဲ့ အေျဖကို ရဖုိ႕အတြက္ ရင္ခြင္ပိုက္ကေလးေလးရဲ့ မ်က္ႏွာကို မီးပူနဲ႕ကပ္မယ့္အခန္းဆို က်ေနာ္မ်က္စိမွိတ္ထားရေလာက္ေအာင္ထိ ရက္စက္ၾကမ္းတမ္းလြန္းတယ္။ သားသမီးဆိုတာကို ခ်စ္တတ္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါလ်က္ ဒီေလာက္မလုပ္ရက္သင့္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ စိတ္အေမွာင္ဖုံ္းျပီဆိုရင္ ဘာမဆိုလုပ္တတ္ၾကတယ္ထင္တယ္။

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေလာကၾကီးရဲ့ ဒဏ္ခတ္္မွုကို ျပသထားတယ္ထင္ပါတယ္။ ဂ်င္မီတစ္ေယာက္ သူ႕ရဲ့ အျပစ္ေတြကို သူ႕ဘာသာေဆးေၾကာသြားခဲ့တယ္။ တစ္ကယ္လည္း ျပစ္မွုက်ဴးလြန္သူတုိင္းဟာ သူတုိ႕ရဲ့ မည္းညစ္တဲ့ လိပ္ျပာရဲ့ ေျခာက္လွန္႕မွုကို ခံေနရမွာပါ။ က်ေနာ္ဖတ္ျပီးသြားတဲ့ အဆိပ္၀တၳဳထဲက ဆရာ၀န္လုိပါပဲ။ ကိုယ့္အျပစ္ေတြအတြက္ ကိုယ္တုိင္ေဆးေၾကာသြားခဲ့တာ။ perfume ဆိုတဲ့ ဇာတ္ကားေလးတုန္းကလည္း က်ေနာ္ထင္တာေတာ့ သူ႕လုပ္ရပ္ေတြအတြက္ သူျပန္လည္ေဆးေၾကာသြားတယ္ထင္တာပါပဲ။


က်ေနာ္တုိ႕ရဲ့ ေလာကကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႕ ဥပေဒနဲ႕ ဥပေဒဘက္ေတာ္သားဆုိတာ မရွိမျဖစ္လိုကို လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဥပေဒဘက္ေတာ္သားေတြ ကိုယ္တိုင္အျပစ္က်ဴးလြန္မက်ဴးလြန္ကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ဘယ္လိုသိႏုိင္ပါ့မလဲ။ ဘယ္ေလာက္ထိယံုၾကည္စိတ္ခ်ရပါ့မလဲ။ ဘယ္သူေတြက မွန္ျပီး ဘယ္သူေတြက မွားေနျပီလဲ။ မယံုၾကည္လုိ႕လည္းမရ ယံုၾကည္လို႕လည္း မျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ့ ယံုရမွာလား ဥပေဒဘက္ေတာ္သားရယ္လို႕ ေရရြတ္ေနရံုမွတစ္ပါး……………………