ႏြမ္းေၾကြမလြယ္တဲ့ ပန္းခေရငယ္ရဲ့ရာဇ၀င္္ (၁)

ခေရပန္းဆုိတာ ေမႊးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေၾကြလြယ္သတဲ့။ တဖြဲဖြဲက်ေနတတ္တဲ့ ဒီခေရေတြၾကားထဲမွာ မဟုတ္ဘူးလို႕ဘယ္လိုျငင္းမလဲ ဘယ္သူျငင္းမလဲဲ။ ဒါေပမယ့္ အေၾကြလြယ္ အႏြမ္းလြယ္တဲ့ အေျခအေနေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ မေၾကြခဲ့တဲ့ ပန္းခေရငယ္တစ္ပြင့္ရဲ့ ရာဇ၀င္ကို ဘယ္သူမွ မသိႏုိင္ဘူးေလ………

ဟိုးေ၀းလံေခါင္သီတဲ့ ယူနန္ဆိုတဲ့ အရပ္မွာ ဒီခေရပန္းငယ္ေလးစတင္ဖူးငံုခဲ့တာပါ။ ရြာငယ္တစ္ခုက ေျမပိုင္ရွင္တစ္ဦးရဲ့ သမီးငယ္အျဖစ္ေအးျငိမ္းတဲ့ဘ၀ကေန သစ္ငုတ္ျမင့္တံု ျမက္ျမင့္တံု ဆုိတဲ့အတိုင္း ဘ၀အလွည့္အေျပာင္းမွာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံနဲ႕ထိစပ္တဲ့ နယ္စပ္ေတာင္တန္းတစ္ခု ေပၚမွာ ပင္ပန္းဆင္းရဲတဲ့ ဘ၀ကိုေန႕ျခင္းညျခင္း ေရာက္သြားတာကေတာ့ တကယ့္ အိပ္မက္ဆိုးတစ္ခုလိုပါပဲ။

အိမ္ေလး ဆယ္အိမ္ေတာင္မျပည့္တဲ့ ဒီေတာင္ေပၚမွာ ဘာစိုက္ပ်ိဳးေရးေတြလုပ္ျဖစ္တယ္ထင္လဲဟင္။ ဘိန္းေတြ သိပ္ကိုေအာင္ျမင္ေအာင္ စိုက္တာပါ။ တစ္ျခားသီးပင္စားပင္ေတြ စိုက္လို႕မျဖစ္ပါ။ ဆန္ေတြ ဆီေတြ စားစရာေတြ အသံုးအေဆာင္ေတြအားလံုးကို ဒီဘိန္းနဲ႕ပဲလဲလွယ္ေနရတာ။ တစ္ျခားသီးပင္စိုက္လုိ႕ကေတာ့ ငုတ္တုတ္ေမ့သြားမွာ။ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ဒီအရပ္မွာ စာသင္ေက်ာင္းဆိုတာ ေ၀လာေ၀း။ စားေနရတဲ့ ေျပာင္းဆန္ေလး ဘယ္အခ်ိန္ရပ္မလဲ ေတြးပူေနရတာ။ လည္ေခ်ာင္းမွာနင္ျပီး တစ္ေနတဲ့ ဒီေျပာင္းဆန္ကလြဲရင္ ေရြးခ်ယ္စရာလည္း မရွိ။တစ္ေနကုန္တစ္ေနခန္း အလုပ္နဲ႕လက္နဲ႕ မျပတ္ေစခဲ့။ ေျခဖ၀ါးေတြ ၾကိမ္းစပ္ေအာင္လမ္းေလွ်ာက္ရတို္င္း ဒီေျမျပင္က ဆိုး၀ါးလိုက္တာဆိုတဲ့ အသိကိုျမဲေစခဲ့တာ။ ဒီေျမျပင္က ခြာခ်င္ခဲ့တာ ဒီစိတ္လည္းပါမယ္ထင္ပါတယ္။ တစ္ျခားေမာင္ႏွမေတြနဲ႕ မတူတဲ့ ႏူးညံ့တဲ့ ေျခဖ၀ါးေတြကို တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္နာမိတယ္။ အစ္ကိုအၾကီးဆံုး ျပီးရင္ ညီအမသံုးေယာက္ရွိတဲ့ အထဲ ဒိုးတူေဘာင္ဘက္မလုပ္ႏိုင္ေကာင္းလားဆုိျပီးပါ။

တစ္ေန႕ အဲဒီေန႕က ေနသာပါတယ္။ စစ္ဆင္ေရးတပ္ရင္းတစ္ခုနဲ႕ အတူ ဗိုလ္မွဴးဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ ရြာကိုေရာက္လာခဲ့တယ္။ သားသံုးေယာက္ပဲရွိလို႕ သမီးေမြးစားခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ဗိုလ္မွဴးေပါ့။ တစ္ရြာလံုးက မိန္းမငယ္ေတြ ဆံုးျဖတ္ၾကရမယ္ေလ။ အပါးက သမီးေတြကိုတန္းစီေမးေတာ့တာပဲ။ ပထမ ဒုတိယ ေမးျပီးေတာ့ အပါးဆီက စိတ္ဓါတ္က်စကားထြက္လာတယ္။ အေနဆင္းရဲ အစားဆင္းရဲ ဒီဘ၀ထဲမွာ တစ္ေယာက္စာေလာက္ ၀န္ေပါ့သြားရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲတဲ့။ တတိယေမးမယ္ဆိုေတာ့ ေနာက္လူတစ္ေယာက္ထည့္ရင္ ေငါ (တရုတ္လို က်ေနာ္က်မလို႕ဆိုလိုပါတယ္) လိုက္မယ္ဆုိတဲ့စကားကို ေျပာျဖစ္တဲ့ အထိတြန္းအားေပးေစခဲ့တယ္။ ခေရပန္းေလးငယ္ေပမယ့္ သိတတ္လြန္းတယ္။ ကိုယ့္အမ်ိဳးအေဆြမဟုတ္တဲ့ တစ္ျခားလူတစ္ေယာက္ရဲ့ ေနာက္ကို လိုက္သြားဖုိ႕အထိေလ။ သူနဲ႕အတူလိုက္ဖို႕ ရဲ၀ံ့စြာ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာက အစ္မတစ္၀မ္းကြဲပါ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက သြားအတူလာအတူမို႕ ေအးအတူပူအမွ် လက္ကိုဆြဲလို႕ သူလုိက္လာခဲ့တယ္။

ဗိုလ္မွဴးက စာခ်ဳပ္စာတန္္းနဲ႕ တရား၀င္သမီး အျဖစ္ေမြးမယ္တဲ့။ ေက်ာင္းထားေပးမယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ တံလွ်ပ္ကို ေရထင္ ေရႊသမင္အလုိက္မွားတယ္ဆိုတာ ခေရပန္းေလးေနာက္မွသိခဲ့တာပါ။ မေရာက္ဘူးတဲ့ အရပ္ မျမင္ဘူးတဲ့ သူတစိမ္းေတြၾကားမွာ မျပံဳးရီနဲ႕ မျပံဳးၾကည္ဆုိတဲ့ ပန္းေလးႏွစ္ပြင့္လြင့္လာခဲ့တာေပါ့။

ေရွ႕တန္းထြက္ေလတဲ့ ဗိုလ္မွဴးကေတာ့ ဒီအျဖစ္ေတြကို သိခဲ့ေလသလား မသိခ်င္ေယာင္ပဲေဆာင္ခဲ့ေလသလား မသိႏုိင္ခဲ့။ သူတုိ႕ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သမီးမျဖစ္ခဲ့ပဲ ေငြ၀ယ္ကြ်န္ေတြလို။ ေမေမလို႕ေခၚတဲ့ ဗိုလ္မွဴးကေတာ္ရဲ့ အေျပာအဆုိ အခိုင္းေတြၾကားမွာ မုိးလင္းကေနမိုးခ်ဳပ္ခဲ့တာပါ။

မနက္ငါးနာရီမထရင္ အေျပာအဆိုေတြ မညွာတာခဲ့ပါဘူး။ အလုပ္အကိုင္မွားရင္ တစ္သက္စာ မွတ္စရာေတြ ျဖစ္ေအာင္ေျပာထြက္ရက္ခဲ့သူေပါ့။ ခေရပန္းေလးကေတာ့ တစ္ခါမွားျပီး ေနာက္ထပ္မမွားရေအာင္ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ေျပာရတယ္ဆိုတာ မရွိေအာင္ က်င့္ၾကံေနထုိင္ခဲ့တာပါ။ ေက်ာင္းစာဖတ္ဖုိ႕ဆုိတာ ေ၀လာေ၀း ဒါေပမယ့္ ဘ၀အသိေတြ ျပည့္ညွပ္ေနေအာင္ ေအာက္ေျခကေန စခဲ့ရတာဆုိေတာ့ ေက်နပ္ပါတယ္ေလ။ ျမန္မာလိုမတတ္တဲ့ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ေနာက္ေတာ့ တရုတ္စကားကိုေမ့သြားျပီး ျမန္မာလိုသာေျပာတတ္ခဲ့ျပီဆိုမွေတာ့ သန္းေခါင္ထက္ညဥ့္မနက္ေတာ့ျပီေပါ့။

တေန႕ထက္တေန႕ ဆုိး၀ါးတဲ့ရက္ေတြကို ခါးစည္းျဖတ္ေက်ာ္ရင္း အစ္မငယ္ရဲ့ လြတ္ေျမာက္လမ္းကိုရွာၾကရေအာင္ဆိုတဲ့ စကားကို ၾကားလာရတယ္။ ဒီလိုဘ၀မ်ိဳးနဲ႕ ငါတုိ႕ဆက္ေနဖို႕မျဖစ္ႏိုင္ဘူးတဲ့။ အင္းဟုတ္တယ္ ဒီလိုဘ၀မ်ိဳးေတာ့ ဆက္ေနလို႕မျဖစ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္မက်ေသးဘူးဆိုတဲ့ စိတ္ကလည္းလြန္ဆြဲေနေသးတယ္။ ထြက္ေပါက္တစ္ခုကို လြယ္လြယ္ကူကူရွာသြားေလတဲ့ အစ္မငယ္ကေတာ့ ဗိုလ္မွဴးအိမ္က ဒရိုင္ဘာတစ္ေယာက္ရဲ့ေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္လုိက္ရင္း ဘ၀အသစ္ကို စတင္သြားခဲ့တယ္။ အျပစ္မတင္ရက္ပါဘူးေလ….

ဆက္ပါဦးမယ္…