07 October 2008

မိုးတိမ္ေတြထဲကအိမ္


အီေကြတာနဲ႕ပဲနီးလို႕လား တခ်က္တခ်က္တိုက္ေလတဲ့ ဒီႏိုင္ငံကေလေတြက ပူျပင္းလြန္းတယ္။ အဲလိုနဲ႕တိမ္ေတြ အထပ္ထပ္ဖြဲ႕လာခဲ့ရင္လည္း မၾကာခဏမိုးအျဖစ္ရြာခ်တတ္တယ္။ နင္နဲ႕ငါရဲ့ စိတ္ကူးထဲကအိမ္ေလးဟာလည္း ရြာခ်တဲ့ မိုးေတြနဲ႕အတူ ေပ်ာက္ပ်က္ခဲ့ျပီထင္ပါရဲ့။ ရြာေနတာ မိုးေရေတြလား နင္နဲ႕ငါရဲ့ မ်က္ရည္ေတြလား……..ဟင္…

အရင္တုန္းကေတာ့ တို႕ႏွစ္ေယာက္သိပ္ခ်စ္ခဲ့ၾကတယ္။ မရွိေလတဲ့ အရပ္မွာ ငါးပိရည္ပဲစားရစားရေပါ့။ နင္ရတဲ့လခ သံုးေလးေသာင္းရယ္ ငါရတဲ့လခငါးေသာင္းေျခာက္ေသာင္းရယ္နဲ႕ လူေမြးလူေတာင္မေျပာင္ အေဆာင္အေယာင္အခမ္းအနားေတြ မပါေပမယ့္ ငါတို႕ေသခ်ာေပါက္ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတယ္။ အမ်ားကစကားတငး္ဆို ျပစ္ဖြဲ႕ဆိုကဲ့ရဲ့လည္း ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္တြဲလက္မျဖဳတ္ပဲ တစ္ေယာက္လက္တစ္ေယာက္အုပ္ျပီး ကိုင္ဆြဲထားခဲ့ျမဲေနာ္။ ဒါေပမယ့္ နင့္မိဘ ငါ့မိဘအသိုင္းအ၀ိုင္းေတြအတြက္ တာ၀န္ေတြကိုယ္စီပိုင္းျပီး ယူၾကမယ္လို႕ ထားခဲ့တဲ့ ကတိက၀တ္ေတြက ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာဆိုတဲ့ အျပင္ဘက္ေ၀းရာဆီကို လွမ္းေစခဲ့တယ္။ အရင္ဆံုးအဆင္သင့္သြားတဲ့ နင္က အရင္သြားခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ဆံတင္းတတ္တဲ့ ငါက ငါ့မိဘအတြက္ အေျခက် အေနလွေအာင္ အစစအရာရာ စီမံရေသးေတာ့ ေနာက္ကေပါ့။

ငါေရာက္စကတည္းက စသတိထားမိတာ နင္အရမ္းေျပာင္းလဲသြားတယ္ေနာ္။ ေအးေလအရင္လို သံုးေလးေသာင္းဆိုတဲ့ ၀င္ေငြမ်ိဳးမွမဟုတ္ေတာ့တာ။ အ၀တ္အစားဆိုရင္ Brand မွ အစားအစာဆိုရင္ဘာမွ ျဖစ္ေနခဲ့ျပီ။ တိုးတက္ေခတ္မွီတဲ့ လူေနမွုပံုစံသစ္ထဲမွာ မူးယစ္ေနခဲ့ျပီေပါ့။ ဒူးအထက္နားမွာအျမဲ ရွိတဲ့ တိုနံ႕နံ႕ေတြနဲ႕ယဥ္ပါးေနျပီဆိုေတာ့ ငါအမွတ္တရေပးထားတဲ့ ခ်င္း၀တ္စံု၀မ္းဆက္ေလးကို ဘယ္တန္ဖိုးထားပါေတာ့မလဲေနာ္။ သြက္လက္ထက္ျမက္မွုေတြနဲ႕အတူ နင့္ရဲ့ရိုးသားျခင္းေတြပါ အေရာင္မေျပာင္းသြားဖို႕ ငါဆုေတာင္းေပမယ့္….

ငါတုိ႕နွစ္ေယာက္သတ္မွတ္တဲ့ အေျခအေနေရာက္ရင္ ျပန္ၾကရေအာင္ဆိုေတာ့ “ ဘာျပန္လုပ္မွာလဲတဲ့” ေမးရက္လိုက္တာဟာ။ “ဒီႏိုင္ငံဟာ ငါတုိ႕ေရေျမမဟုတ္ဘူးေလ အထူးသျဖင့္ငါခ်စ္တဲ့ ေျမမဟုတ္ဘူး” ဆုိေတာ့ “ နင္သိပ္ခ်စ္ရင္ အဲဒီမွာပဲ ေနပါလား ဘာျဖစ္လို႕ အေ၀းကိုထြက္လာေသးလဲ” တဲ့။ အဲဒီေမးခြန္းရဲ့ အေျဖကို နင္သိသားနဲ႕။ “မဖြံ႕ျဖိဳးေသးတဲ့ ငါတုိ႕ရဲ့အမိႏိုင္ငံကို နင္ထည့္တြက္သင့္တယ္” ဆိုတဲ့ အေျပာကို
“နင္ဟာသိပ္အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္ပါလား သူမ်ားတကာလည္း ဒီလုိပဲ ငါတို႕လဲဒီလိုပဲေပါ့” ဆိုတဲ့ အေျဖနဲ႕ကာခဲ့တယ္ေနာ္။ “ဟိုေရာက္ရင္ သံုးေလးေသာင္းနဲ႕ ဘာသြားစားမလဲ”ဆိုတဲ့ အေမးကို မေျဖႏုိ္င္တဲ့ ေနာက္မွာ ငါဟာ ဆြံ႕အသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ နင္ရဲ့ အေရာင္ေျပာင္းသြားတဲ့ စိတ္ဓာတ္အတြက္ ငါ့ရင္ဘတ္ေတြ တအက္အက္နာက်င္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီညက ဖန္ခြက္ေတြ တခြက္ျခင္းခြဲေနမိေပမယ့္ တကယ္တမ္းကြဲေၾကေနရတာက ငါ့ႏွလံုးသားပါဟာ။

ဘ၀တစ္ခုကို အသစ္ကေနျပန္စမယ့္ လူတစ္ေယာက္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အမိေျမကို ျပန္မယ့္လူတစ္ေယာက္ရဲ့ အရိပ္ဟာ နင့္အတြက္မလံုျခံဳႏုိင္ပါဘူး။ နင္လိုအပ္တဲ့ အရာေတြဟာ ငါေပးႏိုင္တဲ့ ေမတၱာတရားနဲ႕တင္ မျဖည့္စြမ္းႏိုင္ေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ့။ ပ်ံပါေလ ပ်ံပါ ေရႊဟသၤာေတြ ရွိတဲ့အရပ္ကိုပဲ ပ်ံပါ။ နင္ရဲ့အလိုမက်ျခင္းေတြကိုပဲ ျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ ငါလုိလူကို သနားမငဲ့ ထားခဲ့ရက္ႏိုင္ပါတယ္။

အိပ္မက္ဆုိတာ တခါခါ ပန္းတိုင္တစ္ခုအျဖစ္ကို ေျပာင္းမသြားတတ္ပါဘူး။ မိုးတိမ္ေတြကေန ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕ျပီး ရြာခ်တတ္သလို အိပ္မက္အျဖစ္မက္ခဲ့ဖူးတဲ့ မိုးတိမ္ေတြထဲကအိမ္ကေလးလည္း လြယ္လြယ္ကူကူေပ်ာက္ပ်က္သြားတယ္ထင္ပါရဲ့။ အခုလည္း မုိးေတြရြာျပန္ျပီ္ ကိုင္ဇာရဲ့ “ တူႏွစ္ကိုယ္မွန္းတဲ့ အနာဂတ္အခ်စ္တိုင္းျပည္ ထူေထာင္ႏိုင္ရန္စြန္႕စားမည္” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးကို တစ္ခ်က္ေလာက္ပိတ္ေပးပါဗ်ာ။

11 comments:

May Moe said...

ကိုရြာသားေလး ေရ ဒါခံစားခ်က္ဆိုေတာ့တကယ္လားဟင္ ? ညွိညွိႏိုင္းႏိုင္း နဲ႕ အိပ္မက္ေတြအေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ပါေစေနာ္ ။

ဗီလိန္ said...

ခ်စ္သူထက္ အမိေျမကိုပိုခ်စ္တာ ေလးစားပါတယ္ဗ်ာ။

ေရႊျပည္သူ (ShwePyiThu) said...

သီခ်င္းပိတ္လိုက္ပါၿပီ ကိုရြာသာေလးေရ... လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြေ၀ေစတဲ့ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကို ဇာတ္လမ္းဖြဲ႕သြားတာ အရမ္းကို ေကာင္းပါတယ္။ “ဟိုေရာက္ရင္ သံုးေလးေသာင္းနဲ႕ ဘာသြားစားမလဲ” ဆိုၿပီး သူျပန္ေမးတဲ့ေမးခြန္းကိုေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မေျဖႏိုင္ၾကေသးပါဘူးေလ...(၀န္ခံခ်က္။ ။ “နင္ရဲ့အလိုမက်ျခင္းေတြကိုပဲ ျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ ငါလုိလူကို သနားမငဲ့ ထားခဲ့ရက္ႏိုင္ပါတယ္” ဆိုတာကို ဖတ္အၿပီးမွာ ေခ်ာင္း(၂)ခ်က္ ဆိုးမိပါေၾကာင္း း)) အဖြဲ႕ေတြက အရမ္းကိုေကာင္းတယ္ ကိုရြာသားေလးေရ...

ဇင္ေယာ္ said...

ကိုရြာသားေရ တခါတေလေတာ့လည္း ယံုၾကည္ခ်က္ ဆိုတဲ ့ မ်ဥ္းၿပိဳင္ေတြေပၚ အတူေလွ်ာက္မိတဲ့အခါက်ရင္ သံေယာဇဥ္ဆိုတဲ့ ဆံုမွတ္က အလိုလို ေ၀းသြားတတ္ တယ္ဗ်။ ခံစားခ်က္မွာ အေရးအဖြဲ.ေကာင္းေလး ထပ္ၿဖည့္ လိုက္ေတာ့ ကိုရြာသားေရ မိုးတိမ္ထဲက အိမ္တစ္လံုး တခ်ိန္တုန္းကလို ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြနဲ ့ ၿပည့္လွ်မ္းႏိုင္ပါေစလို ့။

ဂ်ဴနို said...

တကယ္လား။ ေၿပေၿပလည္လည္ တိုင္ပင္အုန္းေလ။

ကုိ႐ုပ္ဆုိး said...

႐ြာသားေရ ... ကုိင္ဇာရဲ႕ သီခ်င္းကုိ ပိတ္လုိက္ၿပီး၊ ႐ြာသားအတြက္ ... ေဇာ္၀င္းထြဋ္ရဲ ... “ေနာက္ဆုံးအနမ္းက အက္စစ္လုိ ပူျပင္းလုိက္ေလာင္ေန၊ ေနာက္ဆုံးစကားေတြ ဆြံ႕အ ... အရာရာ စြန္႔လႊတ္ရေတာ့မယ္ေလ”တဲ့။ အဲဒီ သီခ်င္းကုိ ဖြင့္ထားတယ္ဗ်ာ ...။ တစ္ခုေတာ့ ေျပာလုိက္ပါဗ်ာ .... လမ္းခြဲခ်င္တုိင္း အမိေျမကုိေတာ့ ဆြဲမထည့္ပါနဲ႔လုိ႔ ... ႐ုပ္၀တၳဳတန္ဖုိးေတြ အမိေျမမွာမရွိေပမယ့္ ... လြယ္လြယ္ကူကူမရႏုိင္တဲ့ ေမတၱာတရားေတြ အမိေျမရဲ႕ လမ္းေဘးတစ္ေနရာမွာေတာင္ ရရွိႏုိင္ပါတယ္လုိ႔ .....။

တာတူး(၀ါ) အေမ့ခံလူတစ္ေယာက္ said...

ကိုရြာသားေရ ၾကားဖူးတဲ့ စကားေလး တစ္ခြန္းပါ "အသြင္ မတူ အိမ္သူ မျဖစ္" ဆိုလားပဲ ။တကယ္ခံစားေရးတာဆိုရင္ေတာ့ အကိုရွာတာ လြဲခဲ့တာ ျဖစ္မယ္ ။ ဒါမွ မဟုတ္လည္း အခ်ိန္ေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲသြားမွဴ႕ေတြထဲမွာ
အကို႕ သက္ထားေလးလဲ ပါသြားတာ ျဖစ္မယ္ ။ရွင္သန္ရာ ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာက လည္း လူကို ေျပာင္းလဲေစတတ္ေသာ ဆယ့္ႏွစ္ၾကိဳး ကေ၀ေလ။
နဲနဲေတာ့ ညွိၾကည့္ပါဦးအကို ။ သံေယာဇဥ္ လက္က်န္ေလးေတြက ေခါင္းမာမွဴ႕ေတြကို ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ သာဖို႕ေတာ့ လိုမယ္ ထင္တယ္ အကို ။
၀တၱဴ တစ္ပုဒ္ဆိုရင္ေတာ့ ရသေျမာက္တဲ့ လက္ရာပါပဲ အကို ။

လင္းဒီပ said...

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဖတ္လို႕ေကာင္းလို႕ ၾကိဳက္ပါ၏....
ရြာသားေလးလည္းလြမ္းေန၏
အေဖာ္ရလို႕ ေပ်ာ္ပါ၏

ေနခ်င္ရင္ကိုယ့္သေဘာနဲ႕ေန..မေနခ်င္ရင္သြားေပါ့
မတားပါဘူး....လူဆိုတာ ကိုယ့္အေၾကာင္းနဲ႕ကိုယ္
ေနရာတိုင္းေတာ့ တစ္ေယာက္အၾကိဳက္မလိုက္ႏုိင္ဘူး..

သီခ်င္းဆိုျပတာေနာ္

RePublic said...

ကိုရြာသားေလး ေရးတာေတြဖတ္ျပီး ေမ်ာပါသြားတယ္ ၊၊ အေရးအဖဲြ႕ က ေကာင္းလြန္းတယ္ ၊၊

ေရႊျပည္သူ (ShwePyiThu) said...

ဒီေန႔လူ(၁)ေယာက္နဲ႔ လမ္းမွာေတြ႕မိလို႔ ဒီပို႔စ္ကို ထပ္ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ Based on the true story ဆိုတာ အဲဒီအခါက်မွ စဥ္းစားမိပါတယ္။ ကာယကံရွင္ျဖစ္တဲ့ သူရယ္ သူမရယ္... သူတို႔ရင္ထဲမွာ ဘာေတြရွိခဲ့သလဲလို႔ ေတြးမိပါေသးတယ္... ဒီပို႔စ္ေလးကို ဖတ္မိရင္ေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုရြာသားေလးကို သူတို႔က ေက်းဇူးတင္ၾကမွာပါ... စာေတြဆက္ေရးပါဦး ကိုရြာသားေလးေရ။ အားေပးေနပါတယ္...

Unknown said...

ျဖစ္တတ္တဲ့ သဘာ၀ေလးေတြကုိ ခံစားတင္ျပထားပုံ ေလးက တကယ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးသလုိကုိ ခံစားရပါတယ္ အိပ္မက္ကေလး လြယ္လြယ္ေပ်ာက္မသြားဖုိ ့ပဲ ဆုေတာင္းေနယုံကလဲြလုိ ့ ဘာမ်ားတတ္ႏုိင္ဦးမွာလဲ